Bron: VRT-nieuws
In aanloop naar de verkiezingen van 26 mei gaat "Iedereen kiest" twee weken lang op zoek naar de mensen en de verhalen achter cijfers en statistieken. Vandaag houden we halt in Gent en Tongeren. We praten er met Bart en Franky, twee vijftigplussers met een zwaar beroep, die geen idee hebben hoe ze hun job moeten volhouden als ze langer moeten werken. We debatteren vanavond over de pensioenen in "Iedereen kiest", om 21.50 uur op één, met Alexander De Croo (Open VLD), Meryame Kitir (SP.A), Servais Verherstraeten (CD&V) en Zuhal Demir (N-VA).
Het stond in geen enkel partijprogramma, maar toch beslisten de regeringspartijen dat de pensioenleeftijd omhoog moest. Nu kan u nog op pensioen op 65 jaar, vanaf 2025 stijgt die leeftijd tot 66 jaar en in 2030 ligt de pensioenleeftijd op 67 jaar.
We moeten allemaal langer werken om de pensioenen betaalbaar te houden. Om die bittere pil te slikken, zou er een aparte regeling komen voor de zware beroepen. Maar die onderhandelingen draaiden op niets uit. De pensioenleeftijd ging ondertussen wél omhoog. De onzekerheid binnen de sectoren met zware beroepen is groot. De redactie van "Iedereen kiest" sprak met verschillende mensen met een zwaar beroep, waar er veel onduidelijkheid heerst.
53-jarige thuisverpleger
Bart Bex (53 jaar) is thuisverpleger voor het Wit-Gele Kruis in het Limburgse Tongeren. Om zeven uur ‘s ochtends begint zijn ronde bij hulpbehoevende mensen, vooral ouderen. Hij heeft vier uur de tijd om hulp te verlenen bij tien tot twaalf patiënten. “Dat is niet niks, sommige patiënten zijn "zware gevallen" en de druk om overal op tijd te komen is hoog”, vertelt hij.
Toch kan hij zich niet inbeelden om ooit een andere job te doen. “Ik doe mijn werk heel graag, ik put er veel voldoening uit”, klinkt het. Maar of hij dat ziet zitten tot zijn 67 jaar? “Ik denk het niet. Ik ben nu nog vrij fit, maar ik voel toch al enkele jaren dat mijn lichaam meer tijd nodig heeft om te recupereren.”
Of ze die tijd krijgen? “De meeste oud-collega’s mochten op vervroegd pensioen op hun 58 jaar.” Dat kan nu niet meer, dat "achterpoortje" heeft de regering gesloten. “Ik zal zéker tot mijn 65 moeten werken. Dat is nog elf jaar. Dan ben ik zelf bijna bejaard terwijl ik voor bejaarden zorg. Ik weet niet of dat fysiek haalbaar is.”
Voor de ronde eerst elkaar verzorgen
Soms worden daar mopjes gemaakt onder de collega’s, vertelt Bart. “We zullen eerst elkaar verzorgen voor we op ronde gaan”, grappen ze. Niet dat ze er écht om kunnen lachen, want de bezorgdheid in de sector is groot. “We weten niet of het haalbaar is of niet om deze job vol te houden als zestiger. We hebben momenteel geen voorbeelden. ”
Niet alleen het verzorgen van de patiënten en de tijdsdruk maken de job zwaar, ook de constante verplaatsingen maken het er niet makkelijker op. “Op zich leg ik niet zo heel veel kilometers af, want onze rondes zijn vaak in eenzelfde buurt. Maar we moeten wel vaak in- en uitstappen.” De verpleegkundige berekende dat hij zo’n 15.000 keer per jaar in en uit zijn auto stapt. “De mat in mijn wagen is op een jaar tijd al helemaal versleten.”